Recenzent JM - blog

Najpierw Putin, potem Żyrinowski i Spirydonow, a teraz jeszcze Wy się odgrażacie. Straszycie manifestacjami, strajkujecie, blokujecie pociągi na granicy z Rosją.
Denerwujecie naród i ludzi partii. Psujecie nam atmosferę święta.

Desygnowana na premiera Ewa Kopacz zalicza kolejne wpadki. Raz wypowiedzianych słów już się nie cofnie, można jedynie podjąć próbę zminimalizowania wywołanych przez nie strat.
Jednak niewiele da się zrobić, jeśli połowa internetu śmieje się w głos z niefortunnych zachowań i wypowiedzi Ewy Kopacz, a pozostali wyrywają sobie włosy ze strachu, czy zdenerwowania.
To, że Ewa Kopacz nie jest przygotowana do pełnienia tej nowej i tak wymagającej funkcji – to „widać, słychać i czuć”.
Ludzie władzy i zaprzyjaźnione media próbują więc powstałemu problemowi jakoś zaradzić.

Prezentując skład nowego rządu Ewa Kopacz stwierdziła (cytaty za wpolityce.pl): -
„Od początku chciałam stworzyć silny rząd, który daje gwarancję poparcia całej Platformy Obywatelskiej i odpowiedzialnego koalicjanta. Dokonałam wyboru ludzi, którzy bardzo dobrze wiedzą, że ich codzienna praca jest wyjątkową służbą dla Polaków”.

Nie wiem, czy mi uwierzycie, ale ja jej tym razem wierzę. Myślę, że gwarancja poparcia Platformy i jej koalicjanta – to przecież i dla PO i dla PSL-u cel podstawowy tej władzy. Bo niby dlaczego mieliby chcieć, aby popierane były partie opozycyjne?

Przeglądając artykuły na portalu Money.pl - trafiłem na publikację z lipca br. pt. „Fatalne dane o produkcji przemysłowej. Wzrost tylko o 1,7 procent.” Jeśli wzrost o 1,7% uznano za wynik „fatalny”, to jak określić najnowsze dane przedstawione przez GUS.
Zapaść? Katastrofa?
A może wystarczy po prostu stwierdzić, że to „efekt Tuska”? Sam nie wiem, bo temat jest jakby niechciany, więc mało kto go komentuje.

Czuję się jakoś tak radośnie i tak mi lekko na duszy. Wyobraźcie sobie, że podziękował mi sam przyszły „Prezydent Europy” i najlepszy Premier siedmiolecia Donald Tusk. Zresztą, nie tylko mi podziękował, ale i przeprosił.
Tej mojej radości nie jest w stanie zmącić nawet fakt, że nasza reprezentacja siatkarzy przegrała mecz z USA. I, że jak twierdzą niektórzy przegrała z powodu „efektu Tuska”, który pojawił się na meczu, by ogrzać się w chwale kolejnego sukcesu naszych siatkarzy. Oczywiście na meczu pojawił się Donald Tusk, a efekt tego był taki, jak pewnie już wiecie.

Pewnie zauważyliście już, że człowiek często dopiero w stresie, czy zdenerwowaniu ujawnia swoje prawdziwe oblicze. Kiedy traci opanowanie, wtedy na wierzch potrafi wydostać się z niego – jego prawdziwe „ja”.

Tak zdarzyło się posłowi Platformy Andrzejowi Gałażewskiemu po przegranych przez PO wyborach uzupełniających do Senatu w Rybniku. Poseł zaangażował się w poparcie swojego partyjnego kolegi i po ogłoszeniu wyników puściły mu nerwy. Napisał na Twitterze to, co rzeczywiście myśli o Ślązakach. A napisał tak (cytat bez poprawek): -

Zdaję sobie sprawę, że tytuł notki kłóci się z głównym przekazem medialnym w tej sprawie. Z takim, że oto rządzi Polską mąż stanu, na którego w Europie nie mogą się już doczekać. Pozostaje tylko do ustalenia, jakie zaproponować premierowi Tuskowi stanowisko – tak, by było godne tej klasy polityka i by nie narazić się z jego strony na odmowę.

Wyraźnie widać, że z polskim Kościołem coś jest nie tak. Mówiąc najprościej odstaje, czyli nie nadąża. Kiedy większość instytucji w Polsce dostosowuje się do lewackiej „nowoczesności” i ciągnie w stronę poprawnej politycznie „Europy”, to Kościół jakby się z tym ociągał, a nawet jakby się temu opierał. Prawie wszystkie kraje Europy dawno już po reformie Kościoła, a nasz Kościół ciągle się zastanawia i ciągle nieskory do kompromisu.

Profesor Chazan na urlopie, zaś Monika Olejnik w pracy. Z takiej kombinacji musiało się coś – może nie tyle „urodzić”, co raczej zostać „wyskrobane”. Jak by tego nie nazwać, w „Wyborczej” pojawił się felieton Moniki Olejnik pt. „Święty Chazan”

Na portalu wpolityce.pl rzucił mi się w oczy tytuł – „PiS z ogromną przewagą nad Platformą. W Sejmie tylko 4 partie. Zobacz najnowszy sondaż”
Zobaczyłem, bo choć sondażom nie wierzę, to lubię się z ich wynikami zapoznawać.
Dla „socjologa” amatora, to wprawdzie żaden materiał do analizy nastrojów społecznych, ale dla „badacza” i obserwatora medialnych manipulacji – to nie lada gratka.