alchymista - blog

Wpadł mi ostatnio w ręce panegiryk na cześć Józefa Piłsudskiego – cały numer Plus-Minus 2-3.12.2017, wydawany ciągle jeszcze przez „Rzepę”, poświęcony osobie Marszałka. Publikują w nim historycy od dawna znani ze swych sympatii wobec Naczelnika tacy jak Bohdan Urbankowski, Janusz Cisek, Grzegorz Nowik, Andrzej Chojnowski, Mariusz Wołos, Włodzimierz Suleja. Aby nie było za pięknie trochę mydła dodaje Adam Zamoyski, perfum po staremu dostarcza Leszek Moczulski. Natomiast Marcin Król wychwala Marszałka poprzez prezentację największych jego błędów.

Problem ten dręczy mnie od dawna. Wydaje mi się oczywistym, że człowiek maszyną nie jest, nawet jeśli Andreas Vesalius, Gunther von Hagens czy twórcy akcesoriów seksualnych dostępnych już nawet w Rossmanie uważają inaczej. Fakt, że martwego człowieka można rozłożyć na części pierwsze, i że sekcja zwłok jest pomocna w nabywaniu doświadczenia przez lekarzy, fakt, że od wielu lat chirurdzy montują w człowieku różnorakie „części zamienne” i inne wspomagacze, nie oznacza, że żywy człowiek jest maszyną.

Już dawno kołatała mi po głowie myśl, że uwielbiany przez konserwatystów absolutyzm musi mieć coś wspólnego z ideologią totalitarną. Dziś dopiero jednak na własnej półce z książkami natrafiłem na pracę Campanelli – słynne Państwo Słońca.

Filozofów i ideologów słucha się bardzo ciekawie. Szemrzący głos Józefa Orła działa na mnie uspokajająco, również wykład Krzysztofa Karonia o Gender (tutaj) doskonale nadaje się na medytacyjne tło muzyczne do prac żmudnych i nudnych, takich jak robienie indeksów do Ksiąg wymiaru i ograniczenia województwa smoleńskiego (tutaj wersja pierwotna, robocza).

Reparacje wojenne od Niemiec powinny być pomyślane w taki sposób, aby bez szkód dla Polski dało się ich schemat zastosować także wobec Rosji, z uwzględnieniem interesów całego Intermarium.

Czy chciałbyś spotkać prawdziwą wiedźmę? Wiatr z księżyca Eryka Linklatera to bajka, która do dzisiaj robi na mnie wielkie wrażenie. Opowiada ona o dwóch dziewczynkach, siostrach bliźniaczych, Dorze i Florze, którym ciągle przytrafiają się dziwne metamorfozy. Raz jedzą bez opamiętania, przez co robią się wielkie jak balony, raz chudną, przez co stają się niemal niewidoczne, jak zapałki. Zamieniają się w kangury, by trafić do ZOO. Potem zaś ratują własnego tatusia z poważnej opresji – i tu jakby zaczyna się ich życie dorosłe, niemniej ciekawe i pełne emocji.

Jakiś czas temu opublikowałem na b-n-b swoje jedynie słuszne tezy konstytucyjne. Oczywiście jedynie słuszne tylko dla mnie, a czy Suweren zechce uznać je za godne uwagi, to już inna sprawa. Teraz jednak o urzędzie Prezydenta Rzeczypospolitej, jaki on jest, a jaki moim zdaniem być powinien. Zaznaczam przy tym, że nie ogarniam całości materii prawnej i nie jestem prawnikiem; patrzę na ustrój oczami obywatela, który „wybiera królów i obala tyranów”. Wszelkie uwagi krytyczne i sprostowania mile widziane.

Muzyka łechce uszy miłymi dźwiękami, a żadne słowo nie rozrywa płynącego nurtu utworów Bacha, Chopina, Grażyny Bacewicz, Jana Stokłosy, Witolda Lutosławskiego, Andrzeja Kurylewicza. Nastrój nabożeństwa udziela się wszystkim. W pełnym skupieniu dajemy się unosić fali dobrych emocji i szlachetnych uczuć.