Krzysztof Karnkowski - blog

Wśród osób, które popierają PiS (a wierzę, że nie tylko w internetowych deklaracjach) często widzę dziwny, paraliżujący strach przed tym, co za chwilę pojawi się w reżimowych mediach. Pawłowicz zjadła – trzeba napisać x twittów i wziąć proszki na serce, Pawłowicz powiedziała coś, co myśli radykalniejszy elektorat – klawiatura aż płacze pod uderzeniami, a sympatyk płacze razem z nią, Macierewicz… a nie, to zostawmy, to już zbyt straszne, by o tym myśleć. Specjalistką od tego typu rozterek i martwienia się na zapas jest Kataryna.

„Polacy odegrali swoją rolę w tragedii Auschwitz” – pisze na łamach „Belfast Telegraph” dr Kevin McCarthy i nie chodzi mu bynajmniej o rolę więźniów, mordowanych, ofiar eksperymentów medycznych. To kolejny w ostatnich dniach tekst, próbujący przypisać Polakom współwinę za zbrodnie, jakich w czasach II wojny światowej dopuszczali się Niemcy. Tych ostatnich od lat nie wypada nazywać inaczej, niż „nazistami”, więc Polacy stają się jedynymi ostro wskazywanymi sprawcami Holocaustu.

Kto uzna tę książkę za antysemicką, jest idiotą, pisze do mnie ktoś niepodpisany (wydawca, autor?) na tylnej stronie okładki, pod spodem zaś książkę, jako ważną i odważną reklamują profesorowie Nowak, Żaryn i Zybertowicz. W środku – Rafał Ziemkiewicz. Na zewnątrz – prawicowe tygodniki. Przeczytałem. Mam wątpliwości, czy ci państwo zrobili to również.  Fakt, to nie jest książka antysemicka. Winnych Krzysztof Kłopotowski znajduje gdzie indziej.

 Przez całe lata w kwestii napływu niechcących integrować się z ludnością miejscowych islamistów funkcjonowały trzy narracje – ultrapostępowa, nakazująca cieszyć się wszystkim, lekceważyć zagrożenia i wyśmiewać wszelkie obawy, komercyjna – czyli epatująca nas obrazami przemocy i gwałtu, jednak głównie w celu przyciągnięcia naszej uwagi i dostarczenia nam dość plugawej rozrywki, problem wydawał się bowiem dość egzotyczny, trzecia wreszcie, nazwijmy ją, Raspailowska, pełna obaw, wieszcząca upadek Europy, czasem nawołująca do siłowego rozwiązania sprawy.

W sobotę odbyły się konwencje wyborcze PiS, PO i PSL, w niedzielę – Zjednoczonej Lewicy. Konwencjami ludowców i postkomunistów nikt się właściwie nie zainteresował, całą uwagę skupiły na sobie największe partie. Impreza Prawa i Sprawiedliwości rozpoczęła się o 11:30 w Warszawie, Platformy Obywatelskiej o 13 w Poznaniu. Pewne sygnały wskazują, że Platformie chodziło nie tylko o przykrycie konwencji opozycji, lecz również o wygraną w licytacji na programy i obietnice. 

„Któż jak nie Bóg” to historia rozłożonego w czasie poszukiwań – najpierw sensu przemijającego życia, później Boga, wreszcie -  nawrócenia młodej Amerykanki, przedstawicielki liberalnej klasy średniej. Najpierw zbuntowanej uczennicy z rodziny, w której religia nie była zbyt istotna w ostatnich dwóch pokoleniach, później żony, matki, webmasterki i blogerki, szukającej odpowiedzi na swoje pytania.

Wczorajszy dzień przyniósł starcie dwóch głównych partii za pomocą broni konwencjonalnej. O tym, co tym razem obiecywała Platforma dowiadywałem się w tramwaju, śledząc twitty znajomych. Wracałem akurat z konwencji Prawa i Sprawiedliwości, na której siedzieliśmy z Eowiną, fraterpafnutzem, Rosemannem i kilkoma innymi znajomymi jako „media społecznościowe”.  Myślę, że zainteresowani śledzili rzecz w telewizji i/lub na Twitterze, na którym wszyscy zaproszeni z naszej grupy na bieżąco relacjonowali, co kto mówi i co dzieje się na sali.

Referendum Bronisława Komorowskiego nieważne okazało się na długo przed tym, zanim Państwowa Komisja Wyborcza ogłosiła frekwencję poniżej nie tylko przepisowej połowy uprawnionych, lecz choćby 10%. Używając słów wiceprzewodniczącego PKW „najdroższy sondaż w historii” okazał się rekordem braku zainteresowania wyborców. W referendum udział wzięło 7,8 uprawnionych. Dla porównania, w sprawie odwołania z funkcji Hanny Gronkiewicz-Waltz wypowiedziała się ¼ wyborców.

Dla jednych Twitter jest źródłem informacji, dla innych miejscem zabawy. Dla mnie, oczywiście również, ale dla Budynia – blogera, Krzysztofa Karnkowskiego – publicysty Gazety Polskiej Codziennie i Frondy Lux oraz dr. Karnkowskiego – socjologa internetu jest to w pewnym stopniu miejsce pracy. Pisząc często ironicznie liczę się, oczywiście, z niezrozumieniem i nieporozumieniami. Nie zmienia to faktu, że jako dla osoby piszącej na Twitterze pod nazwiskiem, rzeczą podstawową jest dla mnie zaufanie moich czytelników. Do mnie, mojej prawdomówności i moich dobrych intencji.

Michała Tyrpę dziś kojarzymy głównie z akcji „Przypomnijmy o rotmistrzu”. W pierwszych latach Salonu24, jako szef fundacji Paradis Judaeorum opublikował również wiele tekstów na temat relacji polsko-żydowskich i polsko-niemieckich. Teksty te, uzupełnione o publikacje medialne i kilka wywiadów, składają się na wydaną niedawno książkę „To jest zawsze podejrzane. O Polakach, Żydach, Niemcach (i nie tylko) bez politycznej poprawności”.