Krzysztof Karnkowski - blog

"Też Wam się wydaje, że po wyborach rządzić może koalicja PO ze Zjednoczoną Lewicą??" - zapytała dziś rano na Twitterze Kataryna. Kataryna specjalizuje się w złych przeczuciach i ostatnio często nie trafia, jednak postanowiłem pochylić się nad tą jej obawą. Na tymże samym Twitterze odpisałem, cytując i Katarynę, i piosenkę Kultu "Tak, przez rok. Potem gaz, gaz, gaz, gaz, gaz, gaz, gaz na ulicach.". Bo trochę koresponduje to z myślą, która dopadła mnie dwa dni temu, podczas jazdy podmiejskim autobusem.

Nie nauczyli się niczego i nie wyciągnęli żadnych wniosków. Pisałem już o tym wiele razy, ostatnio przy okazji walki z dopalaczami (o których pisałem też do dzisiejszej GPC). Ludzie mieli dość pompowania w nich optymizmu, coraz bardziej sprzecznego z ich odczuciami? To znaczy, że trzeba jeszcze głośniej mówić, jak wielki odnosimy sukces, kłuć w oczy wielkimi osiągnięciami, w którym rosnąca grupa wkurzonych nie partycypuje lub nie traktuje jako ósmy cud świata.

„Nadzieja na dziecko, czyli cała prawda o naprotechnologii” wbrew tytułowi opowiada nie tylko o tej zgodnej z nauką kościoła metodzie autentycznego leczenia bezpłodności. To oczywiście istotny temat, przez media pomijany, przez rząd niedoceniany – cóż, tu, w odróżnieniu od in vitro nie ma wielkich pieniędzy z prywatnych klinik. Tymczasem tę pozytywną ofertę trzeba przedstawiać i nagłaśniać, tym bardziej dziś, w czasach nachalnego lansowania procedury in vitro, z pomijaniem jej negatywnych aspektów i przypisywaniem oponentów zupełnie nieprawdziwych, nieludzkich wręcz argumentów.

Przy okazji jednego z poprzednich numerów Frondy Lux pisałem, że pismo to, w którego nowe wcielenie sam z początku niespecjalnie wierzyłem, odzyskuje dawną formę. Numer 75 kolejny raz potwierdza tę obserwację i nie piszę tego dlatego, że moje nazwisko coraz częściej pojawia się wśród autorów Pisma Poświęconego.

Sobotni wieczór służy rozrywce. Ja poświęciłem go na obejrzenie filmu w telewizji, co jest dość rzadkim ostatnio wydarzeniem, tymczasem okazało się, że nie gorzej trafili ci, którzy zdecydowali się na zwołaną w trochę nietypowej porze konferencję ministra Zembali. Nie pierwszy raz profesor Zembala ustawia dziennikarzy, wybiera sobie pytania i ogólnie rzecz biorąc zachowuje się dość nietypowo nawet jak na standardy tej ekipy. Tym razem show urządził przy okazji dopalaczy.

Jesienią 2012 roku, wkrótce po tym, kiedy PiS zaproponował kandydaturę Piotra Glińskiego na premiera technicznego, odbyły się zorganizowane przez tę partię debaty na temat stanu polskiej gospodarki i służby zdrowia. Spotkania służyły wypromowaniu Glińskiego jako zarazem sprawnego organizatora, mogącego objąć stery rządu, jak i moderatora merytorycznej dyskusji, do której dopuszcza się ekspertów niezależnie od ich politycznych afiliacji.

Pisząc swój cotygodniowy tekst do GPC, w którym poruszam między innymi kwestię lansowania jako głównych krytyków PiS panów Giertycha, Kamińskiego i Marcinkiewicza znalazłem coś zabawnego, czym postanowiłem podzielić się na blogu. Jaka myśl pojawi się w tekście zgadnąć chyba nie trudno. Nie przypisuję tym panom wiarygodności, nie wróżę też sukcesu, a to, jak ciepło przyjmowani są przez wyborców Platformy pokazał najlepiej start Michała Kamińskiego w wyborach do europarlamentu.

Paweł Kukiz nigdy nie był artystą trzymającym się z dala od polityki, z tym, że bardzo długo ograniczał się do komentowania jej w piosenkach.  Początkowo w tekstach atakował praktycznie wszystkie najważniejsze siły polityczne, chociaż w pierwszej połowie lat 90-tych można było odnieść wrażenie, że skupia się głównie na prawej stronie sceny politycznej. Na taki odbiór twórczości artysty miał wpływ skandal wywołany przez wykonanie antyklerykalnego tekstu do melodii pieśni kościelnej i zatytułowanie jej „ZChN się zbliża”.

Platformie najwyraźniej spodobało się to, co zafundowali jej internauci przy okazji wrzucenia do sieci hasła #punktzwrotny. Nie wiem, czy to wizyta u Franciszka tak natchnęła Michała Kamińskiego, że po poprzednim laniu postanowił nadstawić drugi policzek, co przyszło tym łatwiej, że nie swój przecież, niemniej #KolejNaEwę to nawet nie policzek, a solidny cios.

W sobotę odbyły się w Warszawie dwie partyjne konwencje. Na Torwar przybyli działacze i zwolennicy Prawa i Sprawiedliwości, na Ursynowie – Platformy Obywatelskiej. W tym drugim przypadku salę dopchano osobami mocno przypadkowymi, w tym aktywistami organizacji pozarządowych z Radomia, którym udział w imprezie zasugerować miały władze miasta. O tym, skąd bierze się ludzi na partyjne spotkania, dużo mówi zapis rozmowy, ujawnionej przez użytkownika portalu wykop, posługującego się nickiem ~jakubpoz.