Krzysztof Karnkowski - blog

Coraz więcej dowiadujemy się o wydarzeniach z grudnia 2016, przez co temat nieudanej próby wstrząśnięcia polską sceną polityczną przez opozycję, dwa tygodnie po zawieszeniu jej protestu, wciąż nie może zniknąć z mediów. Na początku zeszłego tygodnia, dzięki posłom Kukiz’15 dowiedzieliśmy się, że liderzy „zjednoczonej opozycji” już w pierwszym dniu sejmowej awantury planowali opublikowanie oświadczenia, w którym, obok zestawu zaklęć na użytek krajowy, zapowiadali też interwencję w strukturach unijnych i międzynarodowych.

Liberalne (w znaczeniu amerykańskim, coraz częściej dominującym w wymiarze ogólnoświatowym), a więc de facto lewicowe nastawienie większości amerykańskich elit to fakt na tyle dobrze znany co najmniej od sponsorowanej przez Sowietów rewolty 1968 roku, że listy wybitnych postaci tamtejszej kultury, popierających republikanów, czytamy jak materiały sensacyjne, wiadomości zakazane. Ikoną już nie tylko popkultury, lecz i konserwatyzmu, stał się Clint Eastwood.

Wpis będzie o kulturze, więc będę przeklinał. Wkurwiłem się. Wkurwiłem się na polskich dystrybutorów kinowych, a poszło, oczywiście, o Koreę. Kto mnie czyta, wie, że kilka lat temu zakochałem się w koreańskiej kinematografii, później również w serialach i pierwszy raz od czasu zajarania się muzyką na początku lat 90-tych jest to coś, co mi nie przechodzi. Po obejrzeniu już prawie 400 filmów i seriali z Korei i, w mniejszym o wiele wymiarze, Japonii, Tajlandii i kilku innych krajów nie mam dosyć.

Wyemitowany przez I Program TVP „Pucz” w reżyserii Ewy Świecińskiej pokazuje, jak niewiele brakowało, by wydarzenia z grudnia zeszłego roku przybrały zupełnie inny wymiar. Coś, co skończyło się swoją własną karykaturą i całkowitą porażką opozycji, w założeniu było przecież powtórką z „Nocnej zmiany”. Tak, jak i film Świecińskiej jest o 24 lata młodszym bratem obrazu Jacka Kurskiego, dokumentem spełniającym standardy XXI wieku, z montażem przywodzącym na myśl emocjonalną, szybką i nerwową narrację znaną z produkcji Grzegorza Brauna.

Opozycja liczyła, że przesilenie zimowe w 2016 roku będzie pojęciem nie tyle astronomicznym, co politycznym. Sejmowa awantura z posłem Michałem Szczerbą przerodzić miała się w bohaterską obronę demokracji, prowadzoną synchronicznie – na sali sejmowej, okupowanej przez posłów „zjednoczonej opozycji” i na ulicy, gdzie na wezwanie stawić miały się tysiące wzburzonych obywateli.

Po śmierci Zygmunta Baumana chciałbym przypomnieć Państwu tekst (dokładniej zaś - większy fragment tekstu, niewielka jego część po drodze się bowiem zdążyła zdezaktualizować), który napisałem w 2013 roku, dotyczący wykreowania profesora Baumana na autorytet moralny III RP.

Mam przykre wrażenie, że Baumana mało kto, poza może garstką lewicowych inteligentów, czyta, a fetuje się go głównie dlatego, że wielkim bydlakiem był.

Gdy po raz kolejny przy okazji aktów terroru na zachodzie Europy czytałem lub słyszałem o tym, że dzięki zmianie rządu przynajmniej w Polsce nie mamy się czego obawiać, mój wrodzony pesymizm podpowiadał, że za chwilę coś wydarzy się również u nas. Tym czymś okazał się być incydent w Ełku. Marginalny, ale jednak niepokojący element, który kładzie się cieniem na obrazie końca 2016 roku, który, poza tym, najwięcej miał w sobie z farsy.

Z góry przepraszam czytelników regularnych, ponieważ niektóre fragmenty tego krótkiego tekstu przeczytają po raz trzeci. Pisząc kilka zdań o „Wołyniu”, w chwili, gdy film ten znika już z ekranów kin, muszę przypomnieć kilka myśli ze starszych komentarzy i tekstów – o „Mieście ‘44” Jana Komasy i wydanym niedawno zbiorze dokumentów „Wołyń. Bez komentarza”.