Krzysztof Karnkowski - blog

Czy  żart opowiedziany po raz drugi bawi nas tak samo? Od odpowiedzi na to pytanie zależy, jak przyjmiemy drugi tom przygód lemingów. Pierwszy chwaliłem, określając go mianem „Mikołajka w korporacji”. W „Lemingach 2.0. Schodzimy do podziemia” znajdziemy obrazki innego autora, które mniej pasuja do książki, a czasem też ewidentnie są po prostu rysunkami satyrycznymi, czy zabawnymi – kwestia gustu, nie są natomiast ilustracjami tekstu, To według mnie szkoda, bo w pierwszym tomie obrazki miały większe znaczenie, tu zaś po prostu są.

Grzegorz Schetyna nie kojarzy się zbytnio z poczuciem humoru. Jego Twitterowy wpis z 19 sierpnia, zapewne wbrew jego intencjom, czyta się jednak jak polityczny kawał. Przeczytajcie Państwo sami: „Walczymy z PiS, by oddać Polskę obywatelom. Nie atakujemy opozycji. Tak budujemy wiarygodność. Dziękujemy Polakom za zaufanie. IBRiS:PO 18,4%”.  Stopniowanie napięcia i rozbrajająca puenta, tylko czy lider Platformy ma świadomość, że wyszedł mu taki zgrabny żart?

Słabnące zainteresowanie imprezami i marszami KOD, a także sondaże poparcia dla partii i polityków pokazują jasno, że opozycja popełniła błąd tworząc główną oś politycznego konfliktu wokół Trybunału Konstytucyjnego. Dla większości Polaków jest to sprawa niejasna. Trybunał jest tematem nudnym i męczącym. Nie porwie tłumów plażowiczów, nie poprowadzi na ulice młodzieży, która wyrosła już z oferty „lata w mieście”.

Trzy lata temu nakładem Frondy ukazał się zbiór polemik Chestertona, zatytułowany u nas „Dla sprawy”, o którym napisałem wtedy, że „pomaga przypomnieć sobie o sprawach oczywistych i tak podstawowych, że znikają nam z oczu”. Słowa te dziś mogę odnieść również do „Drzew pychy”, choć tym razem mamy do czynienia nie z publicystyką, a niewydanymi wcześniej w Polsce opowiadaniami wielkiego dosłownie i w przenośni angielskiego pisarza.

„Poza horyzont” to, zgodnie z podtytułem, opowieść o polskich podróżnikach, ludziach, których żyłka awanturnicza, wielka polityka – dyplomatyczne misje, konflikty o nowe ziemie czy wyroki zaborców -  lub zwykła bieda rzuciły w najdalsze, do dziś czasem egzotyczne, zakątki świata. Większość nazwisk kojarzymy dziś jako patronów ulic, czasem szkół, może hasłowo kojarzymy ich z podróżami i odkryciami, jednak umyka nam, jak bardzo fascynujące stoją za nimi historie.

Do tradycji powstańczej coraz chętniej odwołują się ci, dla których jeszcze niedawno nic ona nie znaczyła, lub też była raczej zagrożeniem, niż powodem do dumy. Co gorsza, równocześnie próbuje się rozgrywać środowisko powstańców, symbolikę zaś wykorzystywać do bieżącej walki politycznej. W tym samym czasie próbując odbierać prawo do jej używania tym osobom, którym chodzi wyłącznie o demonstrowanie pamięci.

Światowe Dni Młodzieży zawiesiły na kilka dni prawie całe życie polityczne w kraju. Przez tydzień Polska była centrum całego chrześcijańskiego świata i to historyczne wydarzenie przyćmiło wszystkie bieżące spory. KOD publikował codziennie swój licznik dni bez publikacji wyroku TK, prezydent Andrzej Duda podpisał nową ustawę o Trybunale („za plecami papieża” – jak zauważa portal Tomasza Lisa) i właściwie nikogo to specjalnie nie interesuje.

Lipiec okazuje się być miesiącem pełnym dramatycznych wydarzeń coraz bliżej od naszych granic. W samej Polsce natomiast to czas spektakularnych lub bardziej rozłożonych w czasie wizerunkowych porażek. Nawet Prawo i Sprawiedliwość doczekało się pierwszych poważnych problemów i spięcia z dużą grupą własnych wyborców. Nie wpłynie ono zapewne na przyszłe decyzje wyborcze, do których pozostało wiele czasu, jednak inicjatywa podwyższająca pobory najważniejszych osób w państwie była, w najlepszym razie, nieprzemyślana.

Przed wyborami parlamentarnymi  w internecie pojawiła się sonda, w której osoby napotkane na warszawskim Placu Zbawiciela, odpowiadały reporterowi na pytanie o preferencje wyborcze. Pytanie w tamtym czasie oczywiste, jednak jedna grupa odpowiedzi okazała się być dla mnie pewnym zaskoczeniem.

Miniony tydzień rozpoczął się od rocznicy krwawej niedzieli – kulminacji wołyńskiego ludobójstwa, skończył zaś masakrą w Nicei i nieudanym przewrotem wojskowym w Turcji. Każde z tych wydarzeń jest istotne, każde ma swój dramatyzm (teraźniejszy, przeszły i przyszły), każde wreszcie mówi nam cos o dzisiejszej Europie i Polsce.