Krzysztof Karnkowski - blog

Kolejny tydzień kampanii znów przyniósł wpadki Bronisława Komorowskiego. Andrzej Duda lekko wytracił impet, choć odniósł kilka sukcesów. Najważniejsze mogą jednak okazać się informacje, dotyczące nieprawidłowości w procesie wyborczym. Dotąd pojawiające się pojedynczo, zaczynają układać się w niepokojącą całość.

Nasz kolega bloger GW_1990 zaskakująco mocno zareagował na to, jak Grzegorz Braun obszedł się w telewizji z panią Małgorzatą Serafin. „Braun w TVP, utrudniając pracę dziennikarki (chyba Serafin) i prowadząc monologi, zachował się jak cham. Tyle w temacie.” – napisał na Twitterze GW1990, po czym jednak dodał jeszcze „Stek publicystycznych banałów, "i tak dalej i tak dalej". Tak zostanie Braun zapamiętany po tej kampanii.” – i faktycznie zakończył, przynajmniej na jakiś czas, temat. Skąd tak surowa ocena Brauna?

Od czasu pamiętnego przeszukania w domu dziennikarza w 2008 roku, staram się śledzić na bieżąco sprawę Wojciecha Sumlińskiego. Początkowo za pośrednictwem skromnych relacji medialnych, później dzięki ciężkiej pracy naszego kolegi Andera, wreszcie od jesieni 2013 roku bezpośrednio, jako obserwator procesu z ramienia Centrum Monitoringu Wolności Prasy przy SDP. Naturalną koleją rzeczy czytam więc też kolejne książki Sumlińskiego, a wszystko to razem sprawia, że raczej nie jestem przeciętnym czytelnikiem tej książki. Trudno więc ocenić mi ją obiektywnie.

W środę, 15 kwietnia gazeta.pl rozpoczęła serie „hangoutów” z kandydatami na urząd prezydenta. Gościem pierwszego i na razie ostatniego był Bronisław Komorowski. Wydarzenie to zostanie zapamiętane, choć niekoniecznie tak, jak życzyliby sobie gość i pomysłodawcy. Dzięki użyciu angielskojęzycznej i nie całkiem dla wielu osób zrozumiałej nazwy miało być nowocześnie, europejsko i młodzieżowo. Tymczasem, z wykorzystaniem nowej technologii, cofnęliśmy się faktycznie do czasów sprzed co najmniej kilkunastu lat, choć i widzowie starszych telemostów pewnie znaleźli coś dla siebie.

„System (Child 44”) w reżyserii Daniela Espinozy to ekranizacja książki Toma Roba Smitha, wydanej u nas pod tym samym tytułem. Książki nie znam, natomiast film miałem okazję zobaczyć wczoraj na specjalnym pokazie, będącym równocześnie warszawską premierą. Pokaz poprzedziła krótka rozmowa z przedstawicielką wydawcy i aktorką Agnieszką Grochowską, która wraz z kilkoma innymi osobami z Europy wschodniej wzbogaciła obsadę filmu, w którym główną rolę zagrał Tom Hardy. Z rozmowy moją uwagę zwróciły znane mi wcześniej wątki polityczne, o których przeczytać mogli również nasi czytelnicy.

W ostatnim jak dotąd (15) numerze W Sieci jest blok , szumnie nazwany dodatkiem, zatytułowany „Kłamstwo katyńskie”, zaś na jego okładce widzimy lekko wyretuszowane zdjęcie. Polski oficer klęczy na ziemi, nad min czerwonoarmista, trochę dalej – drugi, celujący pistoletem w tył głowy Polaka. Przerzucając strony na zdjęcie spojrzałem raczej pobieżnie, łapiąc się na myśli,  że klęczący ma w sobie coś z prezydenta Lecha Kaczyńskiego, a ten bezpośrednio za nim – jest na swój sposób podobny do Donalda Tuska.

 Jak Państwo wiedzą, TVP zapowiada na 5 maja debatę prezydencką z udziałem wszystkich kandydatów, natomiast otoczenie Bronisława Komorowskiego jak na razie nie przewiduje udziału prezydenta w tym przedstawieniu. Jeśli nie zmieni zdania, jak w 2010 roku (o czym przypomniała mi Kataryna, gdy rzuciłem na Twitterze myśl, którą rozwinę w tym tekście), gdy w ostatniej chwili pojawił się jednak w studiu, może dojść do ciekawej sytuacji, by nie rzec – ustawki.

Dla niektórych komentatorów największym zmartwieniem ostatnich tygodni była reakcja wyborców na nieuchronne pojawienie się w mediach tematu Smoleńska, a w raz z nią Antoniego Macierewicza, który swoimi wypowiedziami miałby odstraszać część z nich od Andrzeja Dudy i PiS. Wątek smoleński wrócił tuż przed rocznicą za sprawą kompromitującej (głównie dziennikarza i jego mało tajemniczych informatorów) wrzutki o odczytaniu nowych fragmentów rozmów z kokpitu tupolewa.

Kampania prezydenta Komorowskiego, sama w sobie drętwa i nadęta, zamienia się w tragifarsę zawsze wtedy, gdy próbuje być nowoczesna. Wspominałem już o facebookowym profilu „Co na to Bronek”?, którego autorzy zamieszczają nieśmieszne obrazki z sobowtórem Łukasza Warzechy lub Marka Wikińskiego, choć według nich to prezydent Komorowski. Ten ostatni,  za pośrednictwem sztabu, za to im płaci, o czym informację znajdziemy w zakładce „Zasady”, gdyby ktoś nie mógł uwierzyć.

Umarł bloger. Większość z nas kojarzy go jako osobę arogancką i niesympatyczną, nie znajdującą w sobie żadnego szacunku do rozmówców o innych poglądach.  Nie był specjalnie wybitny, ale braki nadrabiał bezczelnością, poczuciem wyższości i wsparciem mediów głównego nurtu. Te ceniły go, bo w odróżnieniu od innych ważnych postaci pierwszego okresu istnienia polskiej blogosfery pisał to, co one. Później zaczęło mówić się, że wspiera go także pewna ambasada, niekoniecznie zaprzyjaźnionego z nami mocarstwa.