Krzysztof Karnkowski - blog

Nie tak dawno Platforma Obywatelska ogłosiła, że wychodzi do ludu i organizować planuje kluby obywatelskie. I organizuje. W atrakcyjnych lokalizacjach wyborcy PO spotykają się z ciekawymi ludźmi. Nazywa się to nawet „debatami”, więc emocje muszą być potężne. Już widzę, gdy ścierają się ze sobą Piotr Kraśko i Justyna Dobrosz-Oracz, zaś moderujący dyskusję Grzegorz Schetyna tonuje dyskusję, ale i tak nikt go nie słucha. Spotkanie w tym składzie organizuje KO w Białymstoku. W Częstochowie zaś sam Kraśko, bez Dobrosz-Oracz i Schetyny wspominać ma 2 kwietnia Jana Pawła II.

Od pewnego czasu Facebook wprowadził bardzo przydatną funkcję – codziennie przypomina, o czym pisaliśmy tego samego dnia w latach poprzednich.

Mam olbrzymi problem z tą książką. Mówi o bardzo ważnych rzeczach i przekazuje mnóstwo bardzo ważnych informacji. To zebrane w jednym miejscu objawienia Maryjne, z fatimskim na czele, próba przetłumaczenia ich przez pryzmat historii świata. To również historia rozmaitych zjawisk, jak najbardziej nadprzyrodzonych, którymi Bóg próbuje się z nami komunikować.

Politycy Platformy mówią, że w Brukseli czują się jak w domu. Być może zatem, kiedy obrywają na krajowym podwórku, wydaje im się, że wzywając do krytyki Polski na forum międzynarodowym, biegną do domu na skargę. Nie mając szans na odzyskanie rządu dusz i stworzenie silnej antypisowskiej koalicji politycznej, ratunku upatrują na zewnątrz. Jest to jednak taktyka ryzykowna, a być może nawet – samobójcza.

W czasach, gdy polski rynek reklamy przeżywał swój gwałtowny rozwój, a twórcy reklam szanowali inteligencję widzów jeszcze mniej, niż obecnie, prawdziwą zmorą były reklamy odwołujące się do rzekomej wiedzy eksperckiej. Zagraniczny, nieznany bliżej aktor lub –częściej – aktorka, głosem sztucznego polskiego lektora zachwalał wchodzący na rynek produkt. Podpis informował nas, że nowe, wspaniałe rozwiązanie rekomenduje nam dr X, specjalista lub specjalistka z danej dziedziny.

W 2007 roku Prawo i Sprawiedliwość miało przeciwko sobie całą opozycję. Nie znając jeszcze prawdziwej roli Romana Giertycha obserwatorzy mogli być zaskoczeni, widząc, jak tak różne siły polityczne, jak „Gazeta Wyborcza” i Liga Polskich Rodzin wspólnie przystępują do obalania rządu.

Przyznam uczciwie. Nie boję się prawdy, przestraszył mnie natomiast imponujący rozmiar książki pani Barbary Stanisławczyk. „Kto się boi prawdy? Walka z cywilizacją chrześcijańską w Polsce” to aż 728 stron. Dlatego też potężna cegła trafiła na dłużej na półkę. W międzyczasie pani Stanisławczyk, którą kilka lat temu miałem okazję poznać podczas festiwalu OKNO w Ełku, gdzie oboje byliśmy jurorami, została szefową Polskiego Radia i to przyspieszyło decyzję, by lektury już dłużej nie odkładać.

Przez pierwsze lata obecności w sieci Twitter budził pewną nieufność sporej, zwłaszcza starszej części polskich konserwatywnych wyborców. Sam długo podchodziłem do niego sceptycznie, widząc w nim głównie narzędzie, służące do psucia debaty publicznej. Zarówno politycy, jak dziennikarze, a także zwykli, „cywilni” uczestnicy politycznej debaty musieli nauczyć się tego medium, odkryć w pełni stwarzane przez nie możliwości.

Kilka lat temu dwójka dziennikarzy „Dziennika” zapowiedziała ujawnienie tożsamości blogerki Kataryny, która znajdowała się w tamtym czasie w ostrym sporze z ówczesnym ministrem sprawiedliwości, Andrzejem Czumą oraz jego synem, Krzysztofem. Dziennikarze dużych, ogólnopolskich mediów  rozpoczęli wówczas atak na blogerkę, dokładniej zaś na jej anonimowość. „Dziennik” zamieścił informacje pozwalające na jej identyfikację, czym naraził się prawie całemu środowisku internetowych komentatorów.