Krzysztof Karnkowski - blog

„Pogarda. Rządzi PiS, a Polakom wstyd”. Te wielkie, czarne billboardy pojawiły się w pierwszej fazie kampanii wyborczej 2007 roku, nie przynosząc spodziewanego efektu. Sondażowy trend pozostawał dla Platformy niekorzystny i zmienił się dopiero później, gdy partia ta odwołała się do modernizacyjnych zaklęć. Podział nowocześni „my” i zaściankowi „oni”, odgrzewany przy każdych wyborach, coraz mniej wspólnego ma z rzeczywistością, choć nawet po zeszłorocznych wyborach wykorzystywany był w analizach.

Odkąd pojawiła się polska wersja portalu Blasting News co jakiś czas wpadały mi przed oczy teksty Wojciecha Krysztofiaka. Po jego artykule „Kibicujesz Polsce? Wzmacniasz PiS” na chwilę stał się przedmiotem uwagi prawie wszystkich. Trudno się dziwić, bo dotąd takie bzdury pisało się raczej w ramach wesołego trollingu. O ile wcześniejsze teksty Krysztofiaka wydawały mi się pisane zwyczajnie ze złej woli, tym razem pomyślałem sobie, że to chyba jednak żart, a autor przeholował i teraz już wszyscy się zorientują, że nie było to na poważnie.

Niezależnie od sympatii bądź antypatii, nazwę „KOD” uznać należy za bardzo chwytliwą, to celny strzał wizerunkowy. Prosta, krótka, zapadająca w pamięć. Poprzez celowe nawiązanie do Komitetu Obrony Robotników jest idealnym nośnikiem kłamstwa, któremu służy. Skoro bronić trzeba demokracji, to znaczy, że jest ona zagrożona. Skoro trzeba przywołać KOR, to znaczy, że znów ktoś jest represjonowany. Ktoś próbuje odebrać nam wolność, bowiem wszystko opiera się na zbitce wolność – równość – demokracja, choć nie trzeba być socjologiem, by wiedzieć, że są to sprawy i pojęcia rozłączne.

„Uważam, że 4 czerwca to wspaniała rocznica, z której powinniśmy być dumni, jako pierwszy kraj, który obalił komunę. To wspaniałe święto zwycięstwa wolności i nie śniło się, że będzie to możliwe.” – mówi Marcin Święcicki  w rozmowie z wpolityce.pl, wypowiadający się, jako przedstawiciel Platformy Obywatelskiej. 4 czerwca 1989 roku Marcin Święcicki nie zdobył mandatu poselskiego, będąc kandydatem z listy Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej na warszawskim Mokotowie.

W jednej z telewizyjnych dyskusji poseł PO, Adam Szejnfeld, wyraził zdziwienie faktem, że przez osiem lat rządów Platformy Obywatelskiej nie było potrzeba zaostrzenia przepisów dotyczących bezpieczeństwa, zaś teraz, po pół roku rządów PiS, niespodziewanie niezbędne jest nowe prawo. Słowa polityka opozycji warto zapamiętać, ponieważ jest to wypowiedź na swój sposób wyjątkowa. Pomija ona zupełnie zmianę sytuacji w Europie i wzrost zagrożenia terroryzmem.

Odkąd ministrowie Beaty Szydło przedstawili swój audyt rządów koalicji PO-PSL powraca temat osób, nazwanych „obrońcami krzyża”, którzy na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie protestowali przeciw przeniesieniu krzyża pamięci spod pałacu prezydenckiego. Grupa ta została tam na bardzo długo, a kilka osób przychodzi w to miejsce do dziś. Niedawno, podczas ostatniej rocznicy katastrofy smoleńskiej, fragment wystąpienia poświęcił im Jarosław Kaczyński.

Nie wiem, czy ktoś pamięta tą ultraspiskową hipotezę, dotyczącą śmierci generała Jaruzelskiego? Oto „Fakt” podał wiadomość o śmierci zbrodniarza, wielu użytkowników portali społecznościowych zdążyło napisać, co tam było do napisania, ja akurat zrobiłem grafikę ze zdjęciem i cytatem z „Koncertu fortepianowego” Kaczmarskiego, a tu niespodzianka: rodzina zaprzecza, media prostują, generał żyje.

Już przy okazji rozmowy Aleksandra Majewskiego z Dariuszem Lorantym miałem trochę problem ze sposobem pisania tego pierwszego, jednak ta szczepionka nie wystarczyła, bym  nie miał problemu z książką „Bez wyroku”. Zacznę jednak od pozytywów, bo jest o czym mówić. Majewski podejmuje tu temat, który często zajmuje go jako publicystę – historii ludzi, mniej lub bardziej skrzywdzonych przez polski wymiar sprawiedliwości i służby.

 Jakie to było piękne! Słuszna walka o prawa pielęgniarek tuz pod nosem znienawidzonego premiera Kaczyńskiego. Jedzenie, przywożone przez władze miasta (później się to już nie powtórzyło, ale właśnie wtedy warszawski ratusz chyba pierwszy raz stworzył sobie tę autorska formułę „miasta w opozycji totalnej”, którą teraz widzimy przy podawaniu liczebności marszów KOD), specjalny biuletyn wydawany przez tow. Sierakowskiego, handlującego jeszcze wtedy gorzałą w centrum miasta, wreszcie – koncerty gwiazd. Nagły, dla wielu jedyny w ich życiu wybuch gorącego uczucia – solidarności społecznej.

Czy Komisji Europejskiej chodzi jedynie o zagwarantowanie nam praw obywatelskich, do czego niezbędny okazuje się Trybunał Konstytucyjny w jedynie słusznym składzie, wyznaczonym przez partię, która w wyborach straciła władzę, czy o zmianę rządu, wybranego w tych samych wyborach? Że chodzi o to drugie, wyraźnie pokazuje sekwencja wydarzeń.