Krzysztof Karnkowski - blog

Odkąd opinia publiczna żyje znów sprawą Bolka, próbuje się, również po prawej stronie, tworzyć fałszywe analogie. Wcześniej zestawiano sytuację Wałęsy z sytuacją prof. Kieżuna, od dziś zaś również z historią Jerzego Zelnika. Moim zdaniem zarówno jedno i drugie porównanie jest kompletnie nie na miejscu.

W 2005 roku ukazał się słynny album zespołu Lao Che „Powstanie Warszawskie”. W całej Polsce narastała już wówczas fala zainteresowania Powstaniem,  specyficzna „moda”, którą w dużym stopniu zaszczepiło otwarte niewiele wcześniej nowoczesne i atrakcyjne muzeum. Symbol Polski Walczącej pojawił się na wlepkach, odbitych na warszawskich ścianach szablonach, wielokolorowych, nieraz naprawdę wybitnych muralach, ubraniach i przypinanych do nich znaczkach.

W czwartkowy wieczór obejrzeliśmy w TVP kolejną ekranizację ostatnich scen „Folwarku zwierzęcego” George’a Orwella, tym razem w reżyserii Cezarego Gmyza i z komentarzem prof. Antoniego Dudka. „Taśmy z Magdalenki” zostały ocenione przez dużą część komentatorów jako film nudny, słabo zrealizowany i niewiele wnoszący do tematu.  Ten ostatni zarzut przyjął zresztą sam Antoni Dudek, deklarujący, że chodziło raczej o uporządkowanie dyskusji i przypomnienie faktów. „Gazeta Wyborcza” podkreślała z upodobaniem wyeksponowanie wątków alkoholowych.

Zajęty życiem rodzinnym nie śledziłem na bieżąco, co tam dzieje się na marszu KOD, czasem tylko docierały do mnie krzyki egzaltowanej dziennikarki TVP Info, bo telewizor gdzieś w tle sobie leciał. Dopiero później przejrzałem sobie doniesienia (hmm, może to nienajlepsze słowo, a może właśnie najlepsze, cholera wie) i zobaczyłem, że ludzi jak zwykle więcej, niż nakazuje rozsądek i mniej, niż podaje propaganda, że znów pojedynek na hasła podłe i głupie, względnie napuszone w imię zakłamywania i zawłaszczania pojęć.

„Z Janem to jest tak: pojawia się i znika, ale zawsze w najważniejszych momentach.” – mówi Jacek Kleyff w zawierającym wypowiedzi przyjaciół i słuchaczy Jana Krzysztofa Kelusa dodatku do wywiadu-rzeki, jaki przeprowadził z nim Wojciech Staszewski. I chociaż Kleyff mówi raczej o sytuacjach związanych z długoletnią przyjaźnią obu twórców, słowa te bardzo trafnie opisują obecność i nieobecność Kelusa w naszym życiu publicznym, a może szerzej – w naszej świadomości.

Rozmyślając nad kolejną odsłoną przykrej historii  Lecha Wałęsy chciałbym przywołać inny, lekko już zapomniany autorytet moralny – Andrzeja Szczypiorskiego. Szczypiorski w kraju pierwszy do krytykowania Polaków i kościoła, za granicą dokładający do tego pakietu rozgrzeszanie Niemców, cieszył się mocną pozycją w latach 90-tych. Pisał i mówił to, co możni tego świata chcieli przeczytać i usłyszeć, więc i inni musieli czytać i słuchać. Do czasu.

Po II wojnie światowej relacje państwa polskiego i handlu właściwie nigdy nie układały się zbyt dobrze. Co prawda wcześniejszy czas okupacji zapamiętany został jako czas wielkiego ryzyka, lecz i dobrych interesów („Teraz jest wojna, kto handluje, ten żyje”) jednak Polska powojenna oddech pozwoliła złapać tylko na chwilę. Minister Hilary Minc i jego bitwa o handel na wiele lat stały się mrocznym symbolem komunistycznego podejścia do prywatnych sklepów.

Po raz kolejny zaczyna się dyskusja wokół postaci Jana Tomasza Grossa. Tym razem bezpośrednią przyczyną jest list, jaki do MSZ przesłał Andrzej Duda. Prezydent prosi o opinię na temat ewentualnego odebrania Grossowi Krzyża Kawalerskiego Orderu Zasługi RP. Odznaczenie to przyznał Aleksander Kwaśniewski w 1996 roku, a więc jeszcze zanim ukazały się najbardziej znane publikacje historyka, przypisujące Polakom masowy udział w zbrodniach na Żydach podczas II wojny światowej - „Sąsiedzi”, „Strach” i „Złote żniwa”.

Odkąd pamiętam, wszyscy mówią i piszą (ja też), żeby nie przykładać zbyt wielkiej wagi do sondaży. Później zaś wszyscy (ja też) piszą o kolejnych sondażach, bo jest to bardzo wygodne – temat pcha się pod nos, wnioski wyciągają się same, lecą pieniądze, jeśli ktoś pisze za pieniądze, lub przynajmniej lajki i odsłony, jeśli robi to w internecie i dla idei wyłącznie. I nawet kompromitacja sondażowni pana Dumy, który pobił wszelkie rekordy ze swoim pompowaniem Petru, ba, cała jazda sprzed wyborów prezydenckich, które Komorowski miał wygrać w pierwszej turze, niczego tu nie zmieniły.

Państwo nie zaczęło jeszcze wypłacać pieniędzy z programu 500+, a już wiele rzeczy udało się nam dzięki tej inicjatywie Prawa i Sprawiedliwości zobaczyć. Prześledźmy obraz, jaki w ostatnich dniach ukazał się naszym oczom. Zacznijmy od samej góry, od przedstawicieli społecznych elit niezwiązanych z dzisiejszą władzą.