Krzysztof Karnkowski - blog

Za miesiąc obchodzić będziemy już szóstą rocznicę pamiętnej podróży Jana Rokity, podczas której do historii przeszły słowa „Ratunku, biją mnie Niemcy!”. Dziś podobny okrzyk wznosi duża część naszej klasy politycznej i środowiska medialnego, zmieniają się tylko akcenty. Niemcy mają przyjść z pomocą zagrożonej polskiej demokracji. Przywrócić spokojność pracy Trybunału Konstytucyjnego i snu Tomasza Lisa. W dalszej kolejności, być może, spłacą nawet alimenty Mateusza Kijowskiego.

W pierwszym tekście pisanym w nowym roku przyjrzę się największym wygranym i przegranym polskiej polityki AD 2015. Zadanie to wydawałoby się proste, bo w roku jednoznacznych rozstrzygnięć wyborczych i wygrani, i przegrani wydają się być oczywiści. Z tego samego powodu jest to zadanie niewdzięczne. Warto  jednakże w takim tekście zwrócić uwagę na coś, co wszystkim innym podsumowującym rok umknęło. Najpierw jednak trzeba to znaleźć…

Pod koniec 2012 roku internet zalało zdjęcie płaczącego Indianina. Umieszczanie go w serwisach społecznościowych miało być aktem sprzeciwu wobec nieludzkiej polityki władz w Ameryce Południowej. Przypomnijmy sobie ten wstrząsający opis: „Szef Plemienia Kayapo otrzymuje najgorszą wiadomość swego życia (4 grudnia): Dilma, prezydent Brazylii wyraża zgodę na konstrukcję potężnej centrali hydroelektrycznej (trzecia w świecie pod względem wielkości). To wyrok śmierci dla wszystkich ludów żyjących nad rzeką, gdyż tama zaleje około 400 000 hektarów lasu.

Pisząca o sprawach azjatyckich w „Gazecie Polskiej Codziennie” i na Twitterze Hania Shen zamieściła dziś na swoim blogu omówienie noworocznego przemówienia Kim Dzong Una razem z pewnymi wskazówkami, jak należy odczytywać niektóre jego fragmenty. Zainteresowanych wątkami czysto politycznymi odsyłam na do wpisu, sam chciałbym natomiast skupić się na popkulturowym wątku pobocznym.

Koniec 2014 i początek 2015 roku upłynęły pod znakiem wizerunkowego krachu rządu Ewy Kopacz oraz rozmaitych zagrożeń dla wolności słowa, czasem pojmowanej w dość specyficzny sposób. Warto na chwilę wrócić do tamtych wydarzeń, chociażby po to, by uzmysłowić sobie, jak wiele zmieniło się w ciągu jednego roku. Nie zawsze na lepsze, ale i nie tylko na gorsze.

Sebastian Rybarczyk na pewno wie, o czym opowiada. Zna się na temacie, poświęca mu czas, jeździ po świecie, czyta archiwa i publikacje, zbiera pamiątki… Efektem tego zainteresowania są książki, tym razem „Najtajniejsza broń wywiadu”, opowiadająca o wykorzystywaniu przez służby najbardziej oczywistej z ludzkich słabości. Nie tylko do kobiet zresztą, pan Rybarczyk bardzo chętnie pisze również o dewiantach i pederastach, choć szczęśliwie poświęca im tylko część książki. O tyle sporą, o ile ważny dla obrazu jest wątek „Piątki z Cambridge”.

Styczniowe rozterki

Marcowe porady konsumenckie Kuźniara

Od kilku lat nie ma specjalnie okazji, by ulec w Święta wyłącznie nastrojowi radości i refleksji, rodzinnemu szczęściu bądź tęsknocie za bliskimi. Zawsze możemy martwić się upadkiem Rzeczypospolitej, względnie zagrożoną demokracją czy czym tam akurat trzeba się martwić. W tym roku też można się trochę niepokoić, jak pan w sklepie, który zaczepił mnie słowami „Panie, to koniec świata jest”, a że akurat przemawiał poseł Budka, uspokoiłem go, że takich końców będzie jeszcze dużo, a na wiosnę się pewnie krew poleje. Zostawiłem go z tą prognozą i życzeniami Wesołych Świąt.

Czy w Polsce AD 2015 można napisać w pełni przekonującą biografię Jana Kulczyka? Nie można. Przyjmując to założenie, można natomiast uznać książkę Cezarego Bielakowskiego i Piotra Nisztora za całkiem udaną.