Krzysztof Karnkowski - blog

Zarzuty o prowadzenie podwójnej gry i stworzenie koncesjonowanej opozycji oraz próby kanalizacji społecznego niezadowolenia w porozumieniu z częścią dawnego obozu władzy towarzyszą Pawłowi Kukizowi odkąd rozpoczął działalność polityczną. Podejrzenia te podsycane były częstym przywoływaniem, również przez samego muzyka, dawnej przyjaźni z Grzegorzem Schetyną i ciepłych (do pewnego momentu) relacji z Donaldem Tuskiem. Nie raz, krytycznie oceniając różne działania Pawła Kukiza, zawsze broniłem go przed tym, najpoważniejszym, zarzutem.

Po bardziej popularnonaukowych „Oddziałach Wyklętych” i pisanych lżejszym językiem „Dziewczynach Wyklętych” (których zresztą szykowana jest, jakże by inaczej, druga część), przyszedł czas na zapowiadane „Bitwy Wyklętych”, kolejną książkę Szymona Nowaka, poświęconą antykomunistycznemu podziemiu.

Obchody rocznicy katastrofy smoleńskiej w 2015 roku odbywają w innej, niż wcześniej,  rzeczywistości. Piąte spotkanie według podobnego scenariusza może dla regularnych uczestników stać się pewną rutyną. Dzieje się jednak inaczej. W powietrzu czuć wiosnę, w polityce – zmianę. W poprzednich latach obawiano się policyjnej prowokacji, tym razem niektórzy martwili się głównie ewentualnymi stratami wizerunkowymi – Smoleńsk miał przecież odstraszać od PiS. A jednak nic takiego się nie stało, chociaż Andrzej Duda wziął udział w uroczystej mszy.

Oglądam zdjęcia z kolejnych kwietniów. Pierwsze, zrobione 10 kwietnia 2010, jeszcze przed południem. To pierwsza flaga, jaka pojawiła się na mojej ulicy. W pobliskim sklepie tego dnia flagi sprzedawały się jak nigdy, drzewców zabrakło bardzo szybko, zamiast nich można było kupić drewniany kij od miotły. Patriotyczne i narodowe przebudzenie, porównywane do innych przełomowych momentów historii. Ludzie spontanicznie gromadzą się pod pałacem prezydenckim, palą znicze, składają kwiaty, harcerze przynoszą krzyż. Wieczorem msza w katedrze polowej Wojska Polskiego i przemarsz pod Pałac.

Wczorajszy dzień (a ciekawe, czy to jakaś prognoza na dziś, mam nadzieję, że tylko częściowo) pokazał mi, jak wiele w pewnych sytuacjach zmienia przejście z opozycji do władzy – od góry i od dołu. O 12 w katedrze, podczas pogrzebu posła Artura Górskiego i wieczorem, pod ambasadą Rosji…

Wiadomość o śmierci Artura Górskiego nadeszła w piątek, 1 kwietnia, rano. Poseł Górski miał zaledwie 46 lat, jednak od dawna zmagał się z bardzo ciężką chorobą. Chociaż w pewnym momencie wydawało się, że najgorsze ma już za sobą, Artur Górski odszedł niecały tydzień po Wielkiej Nocy. Tydzień wcześniej, w Wielki Piątek zamieścił jeszcze modlitwę na swoim Facebookowym profilu. Później jeszcze wielkanocna grafika i święta spędzone w szpitalu… i niezliczona ilość wpisów osób, które w jakiś sposób dotknęła jego śmierć. Wspominających Górskiego jako człowieka, kolegę, polityka, społecznika.

Wydarzenia, które zbiorowo określa się mianem „kryzysu migracyjnego” nie wzbudziły dotąd refleksji europejskich elit. Nie otrzeźwiły ich kolejne zamachy terrorystyczne. Reakcja Europy i świata to jedynie zmienianie zdjęć profilowych na społecznościowych portalach. Tłum euro-lemingów ogłosił „Je suis Charlie”, następnie przemalował swoje zdjęcia w kolory flag Francji, a ostatnio - Belgii. Doniesienia o fatalnych zaniedbaniach ze strony służb odpowiedzialnych za bezpieczeństwo, mieszały się z informacjami o społecznych reakcjach części mieszkańców atakowanych miast.

Poprzednio recenzowałem książkę Wincentego Łaszewskiego o apokaliptycznych objawieniach maryjnych. Była to lektura dość ponura, dobrze więc, że kolejną pozycją z Frondy, jaką przyszło mi czytać, było „Śmierć nie istnieje” Chauncey’a Crandalla. To zupełnie inny podgatunek literatury religijnej. Jeśli Łaszewski pokazał nam nieuchronną już jego zdaniem perspektywę kary, jaka spotkać ma nasz świat za odwrócenie się od Boga, o tyle Crandall oferuje nam perspektywę zbawienia po śmierci. Co ciekawe, pisaną z perspektywy protestanckiej, charyzmatycznej i bardzo, bardzo amerykańskiej.

Minęło już 20 lat od czasów, gdy aborcja była głównym tematem w polskiej polityce. Kiedy w 1993 roku zaostrzono przepisy antyaborcyjne, doszło do potężnej aktywizacji społecznej środowisk lewicowych i centrolewicowych. Politycy, ludzie kultury, artyści wzywali do przeprowadzenia referendum, w którym Polacy mieliby wypowiedzieć się w sprawie legalności przerywania ciąży. Zespoły rockowe nagrywały piosenki o katolickiej hipokryzji i restrykcyjnych przepisach, ukazywały się też kasety z udziałem czołowych wykonawców tamtego okresu, z których dochód wspierać miał kampanię na rzecz referendum.