Dobrze się stało, że PiS podjęło temat już prawie zapomnianych "taśm prawdy". Wprawdzie siła przekonywania posła Błaszczaka przypomina uprzejme zaproszenie PO do popełnienia sepuku i stąd moje wątpliwości co do skuteczności apelu, lecz co do istoty sprawy – w pełni popieram.
Udało się kiedyś komuchom skompromitować zjawisko, które sami nazwali zbiorową mądrością narodu. Podejrzewam , że udało się im zrobić to nieświadomie, mimochodem, może nawet wbrew własnym intencjom. Wymyślone przez nierozgarniętych speców od propagandy dyrdymały tak się miały do rzeczywistości jak pięść do nosa, aż w końcu ludzie zażenowani poziomem przypisywanych im bredni powiedzieli: dość!
Leciałem kiedyś takim małym odrzutowcem, salonką dla VIPów, o nazwie Jetstar. Nie żeby, Bóg uchowaj, chwalić się, że VIPem się bywało, ot, trafiło się jak ślepej kurze ziarno. Lot wspominam ze średnim entuzjazmem. Lata ci to cudo za szybko, za wysoko, wznosi się i opada jak jakiś szalony rollercoaster, a cukierek-miętus, którym poczęstowała mnie litościwa stewardessa do dziś tkwi mi w gardle.
Między euforią, cmokaniem z zachwytu i tupaniem na szczura zmykającego z okrętu warto znaleźć chwilę by się zastanowić co naprawdę się stało i co nas czeka w posttuskowej epoce.
Mieszkałem kiedyś przy Myśliwieckiej. Wyścig Pokoju kończył się wtedy na stadionie Legii i wylegaliśmy na podwórko przy Agrykoli by witać mknących na stadion kolarzy. Nie mam dobrych wspomnien, bo pamiętam sąsiadkę, której dwaj synowie zginęli w Powstaniu, i która kazała mi zerwane kiście bzu rzucić w szprychy Niemcom, a jeśli się nie uda, Kacapom, jeśliby jakiś znalazł się na czele peletonu.
Nad ranem przyśnił mi się ten facet z reklamy, który straszy telewidzów, że przyjdzie i im udowodni, że jego proszek do prania jest lepszy od innych. Kiedy otworzyłem oczy dzwonek ciągle dzwonił … Jeszcze nigdy tak mnie nie ucieszył widok listonosza!
Kilka dni bez TV i internetu przywraca pokorę. Okazuje się, że świat się kręci niekoniecznie wokół osi wyznaczanych przez media, a i tempo tych obrotów nie zawsze zależy od wagi zdarzeń anonsowanych w tytułach i nagłówkach.
Najpierw z ręką na sercu: nie wszystkie pomysły pijarowców PiS budziły i budzą mój entuzjazm. Wobec odrodzenia popularności słowa „sitwa”, które nastąpiło po ujawnieniu podsłuchów też miałem zastrzeżenia. Nie, nie dlatego, żebym nie dostrzegał sieci zależności oplatających nasze gminy i powiaty aż do samej góry. Irytowała mnie raczej dyżurna uległość dopuszczanych do mediów polityków PiS wobec wyraźnego nakazu partyjnego by „sitwą” zastąpić „układ” obśmiany przez sprzyjające PO media i – moim zdaniem – uznany niesłusznie za skompromitowany.
Przyznaję, że mój zapał blogerski osłabł nieco ostatnio, ale mam alibi: po pierwsze – po „taśmach” i przed następnymi głosić upadek tuskowej ferajny to żadne odkrycie, po drugie i – przede wszystkim – nie przeceniam wpływu mojej pisaniny na ostateczną klęskę tego towarzystwa.
I bez niej ludzie widzą jak jest.
Nie mogę jednak uciekać od klawiatury gdy widzę zabiegi jak sitwa próbuje się sposobem barona Munchausena wyciągać z bagna za włosy.
W natłoku zdarzeń niektórym mogły umknąć słowa nabzdyczonego ministra Sienkiewicza, który – nagabywany o komentarz po odrzuceniu w Sejmie wniosku o wotum nieufności dla niego – rzucił na odchodnym: nie będę komentował decyzji najwyższego suwerena.
Mnie nie umknęły, przeciwnie – wzbudziły niepokój o los suwerena, którego przywołał jego wierny sługa, minister spraw wewnętrznych. Biedny suweren nie dość, że dławi się kneblem wyjmowanym z gardła raptem co cztery lata, to przemawia głosem kilkunastu wybrańców, których przewaga nad wybrańcami myślącymi odmiennie budzi wątpliwości.