Odkąd opozycja ogłosiła się opozycją totalną żadne z podejmowanych przez nią działań nie powinno dziwić, a jednak okoliczności i znaczenie draki zwoływanej naprędce na 13 grudnia muszą zdumiewać. Kontestowanie wszystkiego co tylko rząd wymyśli i próbuje wprowadzić w życie dawno straciło choćby pozór racjonalności, lecz osiągnięty poziom absurdu nie może pozostać bez komentarza. Zwłaszcza, że trudno znaleźć w najnowszej historii Polski głupiej strzelonego samobója ...
Przyglądając się codziennym akcjom opozycji nie sposób przegapić pęczniejący katalog chwytów, którymi próbuje ona zwalczać demokratycznie wybraną większość rządzącą. Nie da się także nie zauważyć, że zasady fair play czy rycerskiej szermierki na słowa poszły w kąt i coraz częściej zastępuje je łomot pałek i kijów bejsbolowych.
Nie dziwi poziom obelg rzucanych przez internetową gawiedź, nie zaskakują hasła rzucane na wiecach, lecz zdumiewa stopień skumulowania agresji u tych, których Władysław Bartoszewski kiedyś wyselekcjonował i wywyższył ponad „bydło” i „ochrzczony motłoch”.
Za każdym razem kiedy zabieram się do napisania notki zmagam się z rodzajem tremy, która zmusza do refleksji, czy aby formułowane przeze mnie sądy i opinie nie zirytują czytelnika zbyt banalną treścią i formą daleką od ideału. Zawsze jednak - o ile w końcu zdecyduję się na publikację wpisu - pocieszam się, że ulotny charakter bloga, jego ograniczony zasięg, a także przyjęta konwencja, w której to zwyczajny obywatel, typowy everyman, dzieli się spostrzeżeniami niekoniecznie aspirującymi do kategorii myśłi strzelistych – usprawiedliwiają tupet autora.
Nie trzeba być bardzo spostrzegawczym by dostrzec wzmożoną aktywność środowisk nieprzychylnych ekipie, którą demokratyczne wybory wyniosły do władzy. Histeria wznoszona przy lada okazji, kontestowanie kolejnych decycji, wręcz każdego pomysłu pochodzącego z prawej strony oddala się od naturalnej dla opozycji postawy krytycznej i - poprzez deklarowaną i skrzętnie realizowaną opozycję totalną – niebezpiecznie zbliża do granicy hypokryzji, poza którą już tylko opary absurdu, a czasem ... odmęty.
Twórca pojęcia „kino moralnego niepokoju”, reżyser, doktor habilitowany nauki o sztukach pięknych, Janusz Kijowski, ulżył sobie ostatnio na fb pisząc dlaczego – cytuję – miał dzień do dupy. Nie wchodząc w szczegóły gastryczno analnych perturbacji mistrza nie sposób zlekceważyć przyczynę nagłego uwolnienia gazów, zwłaszcza, że podane przez niego okoliczności wykluczają raczej niefortuny przypadek.
Słowem najczęściej słyszanym podczas Światowych Dni Młodzieży jest miłosierdzie. Odmieniane na wiele sposobów przez samego Papieża Franciszka jak również przez licznych, mniej lub bardziej uprawnionych interpretatorów, dla mnie wciąż stanowi tajemnicę, której doniosłość doceniam, lecz zgłębić nie potrafię.
Bezwarunkowość zawarta w chrześcijańskim wezwaniu o miłość dla winowajców i pokorze przejawiającej się nadstawianiu drugiego policzka z jednej strony u niektórych może budzić sprzeciw, z drugiej – kusi nadzieją na ostateczne zwycięstwo dobra nad złem.
Domyślam się, że aktywność wielu blogerów komentujących wydarzenia w kraju na prawicowych portalach nie zmniejszyła się przypadkiem. Większość z nich (ze mną włącznie) uznała naiwnie, że z chwilą przejęcia władzy przez zjednoczoną prawicę jest „po ptokach” i odzyskane media państwowe przywrócą równowagę w rzetelnym przepływie informacji.
Po wyborach, w których III RP dostała łupnia jej entuzjaści rozpierzchli się po kątach by dziś znów się zbierać w mniej lub bardziej bezładne gromady. Przetrzebiona PO ogłasza się totalną opozycją z hasłem „Nie, bo nie!” przy czym owa „totalność” objawia się przede wszystkim totalną niemocą.
Jej spadkobiercy – KOD i Nowoczesna – próbują się pozycjonować raz w kontrze do skompromitowanej Platformy, innym razem padając w objęcia obolałego patrona w ciągłej niepewności, kto w tej politycznej grupie Laokoona ma być wężem morskim, a kto ofiarą.
Co ja poradzę, że kiedy ktoś znany i ważny się wypowie - biorę to do siebie i się zastanawiam, czy aby nie należy własnego podejścia do świata jednak nieco zmienić! To mi chyba zostało jeszcze z dzieciństwa, gdy rodzice radzili, że starszych i mądrzejszych należy słuchać. Różnie na tym wychodzę, zwłaszcza gdy starsi nie zawsze okazują się mądrzy, lecz do dziś nie potrafię ich głosów tak całkiem zlekceważyć ...
Od lat fascynuje mnie zjawisko polegające na przypisywaniu wszelkiej maści Dyzmom skłonności do nadnaturalnych, genialnych wręcz predyspozycji do rozwiązywania problemów, z którymi najtęższe umysły nie mogą sobie poradzić.