Nietrudno zauważyć, że oś kampanii szefowej PO przebiega zygzakiem. Pomysł na „słuchanie Polaków” nagle przekształcił się paplaninę i pouczanie ich jak mają żyć, po to, by ostatnio wziąć ostry zakręt i straszyć ich scenariuszem greckim jeśli w wyborach opowiedzą się za PiS.
Branie ostrych zakrętów przez kiepskich kierowców zazwyczaj kończy się w przydrożnym rowie, więc jeśli jest jeszcze ktoś, kto ufa w przywódcze zdolności szefowej PO – serdecznie współczuję.
Korespondencyjny pojedynek załogi Szydłobusa i pasażerów POndolino przybiera formę groteski.
Pomysł na podróż przez Polskę i słuchanie Polaków, tak skutecznie wykorzystany przez Andrzeja Dudę, traci na atrakcyjności, no bo jakże autokar pani Beaty ma konkurować z lokomotywą, nad którą szybuje rządowy embraer by panią Ewę zabrać do domu tuż po tym jak wiekopomny „kotlecik” i „jajeczniczka” weszły do historii?
Nie wiem co sztabowcom PiS pozostało. Lot sterowcem nad Polską? No bo co?
Kampanijne trąby, fanfary i werble zaczynają zagłuszać się wzajemnie, a ulubionym motywem trębaczy i werblistów są wariacje na temat: Polska w rozkwicie, czy Polska w ruinie?
Uszy bolą od tej kakafonii. Wkrótce wakacje, Polacy wyjadą – niektórzy pod palmy, inni pod grusze, a całkiem wielu nie wyjedzie nigdzie. Zasiądą na gankach albo na balkonach by w dlugie, letnie wieczory podumać w spokoju co się w Polsce dzieje.
Od rana tryskam optymizmem. Już niedługo będę młody, piękny i bogaty, a kraj mlekiem i miodem płynący! Nie inaczej, gdy przed nami konwencje PO i PiS oraz obrady rady mędrców z PSL ...
Nie powiem, ciekawią mnie rozdania komu przypadną kotyliony wodzirejów zabawy, komu podczaszych, ciut mniej, co nam znów naobiecują i trochę się obawiam, że znów pójdą w ruch sztachety powyrywane z płotów.
Zaczynam się martwić. Jeszcze parę tekstów o równi pochyłej, gwoździach do trumny i wyprowadzaniu flagi PO okraszonych zdjęciami pani Premier ze strapioną miną lub Uśmiechniętego Grzesia posypującego głowę popiołem i … ludzie zaczną ich żałować.
Wcale nie żartuję. Jeszcze niedawno sukces Andrzeja Dudy porównywano do zwycięstwa Dawida nad Goliatem by nagle odwrócić role i rzekomo umierającej Platformie oddać wizerunkowy walor okrutnie dręczonej sarenki. Jeszcze chwila i pojawi się wśród ich popleczników impuls typu „biją naszych!”
Słowo daję. Tyle tylko, że wtedy lokal nazywał się „Karczma Słupska”, a zamiast ośmiorniczek podawano tam pomidorową i schabowego z mizerią. Sporo czasu minęło, karczma się zmieniła (że nie wspomnę o Słupsku!), lecz choć całkiem jak bohaterowie ostatnich dni bywałem tam prywatnie, nie mogę wykluczyć, że mnie wówczas nie nagrano nielegalnie i zdradziecko.
Machnąłbym ręką na wynurzenia kolejnego „mądrego po szkodzie” gdyby nie zadziwiająca bezczelność kabotyna, który po raz kolejny formułuje sądy tak samo prawdziwe jak obiektywne jest jego dziennikarstwo .
Kto taki nadepnął mi na odcisk? A jakże, Tomasz Lis!
On, jeden z inżynierów przemysłu pogardy, odkrył właśnie „hejt industry” po naszej stronie.
Co więcej, uznał, że to przez najbardziej „zmasowaną operację zniesławiania i demolowania wizerunku” w większości kreowaną, sterowaną i roznoszoną po sieci Bronisław Komorowski przegrał wybory.
Towarzysz Szmaciak poszedł w odstawkę i – skompromitowany - zaszył się w komuszej norze. Pojawiał się niekiedy w czasopismach, których dziś już nie ma, bo nikt ich nie chciał czytać i programach TV, których wkrótce nie będzie, bo nikt ich nie ogląda. Przebrał się więc w białe skarpetki, wdział skórę, wsiadł w furę i z komóry zadzwonił do towarzyszki Szmacianki by ją zaprosić na sushi.
Ten wpis jest ściśle tajny. Zamierzałem nawet napisać go szyfrem, ale zrezygnowałem po namyśle, który mi uświadomił, że przy moich kwalifikacjach szyfranta-amatora pozbawiłbym się na zawsze satysfakcji odczytania jego doniosłych treści moim dzieciom, daj Boże wnukom, że o sobie samym nie wspomnę.
Co więcej, zgodnie ze sztuką kamuflażu, mój dyżurny T-shirt z napisem „Andrzej Duda” na przodzie i z logo „PiS” z tyłu, dla niepoznaki zamierzam od dziś aż do październikowych wyborów nosić ... tył na przód.
Przysięgam, że nie zmyślam. W piątkowe popołudnie, podczas którego refleksje nad powagą aktu, który się dokonał w Pałacu Wilanowskim przeniosły się na wieczorne grille, byłem świadkiem takiej oto sceny na mojej uliczce:
No i jak, sąsiedzie, podobało się? - wołał przez płot pan Mietek, niegdyś sekretarz POP, dziś agent ubezpieczeniowy.
Eee tam, takie trele morele. Jeszcze nie z d u d z i a ł e m … - rezonował pan Leszek, radny wielu kadencji w mojej rodzimej gminie.